De natuur vertelt

De natuur vertelt

De herfst gooit haar mooie kleuren in de strijd, charmant als altijd. Ze staat met blote voeten in het vochtige gras, haar ogen gesloten. De wind lijkt in haar oor te fluisteren, "alles komt goed", of beeld ze zich dat in? 

Ik kan met een diep respect gebiologeerd raken door de schoonheid, details, texturen en tekeningen van Moeder Aarde. Vanuit ons innerlijke oer ik, is er een sterke behoefte om in contact te staan met de natuur. Zij schenkt ons immers het leven en zorgt voor ons. Ze is de moeder van ons allemaal.

In deze maatschappij van haast, economie en individualisme lijkt er weinig ruimte te zijn om contact te leggen met de basis van eigenlijk alles. Ik geef eerlijk toe, ik maak daar zelf soms ook een potje van. Dat, terwijl ik weet, dat ik de echte rust in het dit drukke leven kan vinden in de natuur. Het voelen van zand tussen je tenen, het geluid van kabbelend of juist woest water, de vogel die met zijn ochtendlied de dag verwelkomt, ritselende bladeren, de geur van regen na een warme zomerdag, het zijn allemaal sensaties die onze zintuigen zo nodig hebben.

We zijn slechts onderdanen van al dat groots en zouden ons daar meer naar moeten gedragen. Het egoïsme, kapitalisme en het “ik-ben-beter-dan-jij-complex” van ons als mens, is de enige verwoestende schakel in de cirkel van het leven.

Dus stop met alle onzin, koester, waarborg en toon het diepe respect aan de moeder van ons allemaal!