Dat wat je niet ziet

Dat wat je niet ziet

Een kamertje van 12 vierkante meter, oranje/rode gordijnen en een bed met een matras van een soort zacht beton, als dat bestaat.
Hoe vaak ik dit kamertje bezocht heb in vele jaren, weet ik niet. Ik kan het niet meer tellen op twee handen.

Dat wat een ander niet ziet

Dat wat een ander niet ziet, is wat er in het brein van ieder ander gebeurt. In mijn geval kun je spreken van 1000 agressieve kabouters die de cucaracha aan het springen zijn, afgewisseld met een hardcore festival.
Ik, en ik denk ook velen met mij, houden vol dat hetgeen dat je niet ziet, er dan ook niet is. Negeren, accepteren, incasseren en doorgaan.
Daarnaast speelt bij mij ook de angst om "wat zal de ander wel niet denken en concluderen". 
De gedachten "Waarom kan ik niet normaal zijn en doen, net als anderen?" maken mij op bepaalde momenten echt kapot en zorgen ervoor dat ik er van overtuigd ben dat het beter is dat ik niet meer besta.

Op volle stoomtreinkracht

Om mijn eigen taboe, angsten en stigmatisering te onderbreken, moet ik met volle stoomtreinkracht nu over dit blad heen denderen, wees gewaarschuwd!
Ik zit nu een aantal dagen in de kliniek, dat wat in mijn brein gebeurt is blijkbaar niet de werkelijkheid, zoals anderen die zien. Ik geloof er heilig in, de oplossing is zo simpel! De details zal ik je besparen, ik heb gemerkt dat alleen ik begrijp wat er in mijn brein gebeurt.

Herkenning en erkenning

Maar goed, mijn reden om dit te schrijven en te delen is een stukje herkenning en erkenning creëeren. Ondanks mijn "psychische"problemen, het harde vechten, 399 keer vallen en 400 keer opstaan, ben ik nog hier. ( al is het niet met mijn volle verstand). Ik wil er voor durven uitkomen, mijzelf kunnen zijn met alles dat mij tekent, niet meer verstoppen, niet meer continue bang zijn.
Ik heb een zeer traumatisch verleden, waardoor ik nu rondloop met een complexe PTSS. Ik ben heel goed in vermijden van mensen (die niet te vertrouwen zijn, niet persoonlijk bedoeld hoor!) en situaties die mij angstig maken, alias mevrouw de kluizenaar! Ik automutileer, al mijn pijn staat letterlijk in mijn lijf gekerft. Deze zichtbare, maar ook de onzichtbare littekens zal ik altijd moeten meedragen.

Voor jou!

Misschien denk je wel "moet dit nou!" , maar het is niet alleen jij waar ik voor schrijf. Ik schrijf dit voornamelijk voor jou. jij die in eenzelfde soort situatie zit, verstopt, hopeloos. Ik wil je laten weten dat ik je "zie", dat ik weet hoe ingewikkeld het leven is. Ik hoop dat je de juiste weg vindt, goede hulp, een klein beetje vertrouwen en jouw eigen bijzondere kracht. Een bijzonder mens, dat ben je zeker!

Pfffffff, nu moet ik dat ook zelf allemaal gaan vastpakken in deze wederom zware periode......